Dagboek juni 2007

Vorige
Volgende

Pasfoto

Mijn paspoort moet vernieuwd worden en dus moet er een nieuwe pasfoto gemaakt worden, die aan de verscherpte eisen voldoet; niet lachen en mijn hoofd zo recht mogelijk houden. In de winkel was het niet mogelijk, daarom kwam de fotograaf aan huis. Ik moest met een grijs bord achter mijn hoofd poseren. Hij zou de foto bewerken zodat de achtergrond goed was. Het resultaat is een uiterst sombere foto. Alles aan mij is scheef; mijn hoofd, mijn oren, mijn mond en mijn ogen zijn niet helemaal open. Ik zie er niet uit. Gelukkig dat ik mezelf zo weinig zie.

Slapen met kussen

Van meerdere mensen had ik gehoord dat mijn heup ontlast wordt door met een kussen tussen mijn benen te slapen. Dit blijkt een beproefde methode te zijn na heupoperaties en voor oude mensen. Mijn been ging steeds meer pijn doen. Niet alleen mijn heup, maar ook mijn knie en onderbeen. Ik ben met een kussen tussen mijn benen gaan slapen. Per avond werd de pijn minder tot het helemaal weg was. Alleen heeft het slapen met een kussen een vervelende bijwerking. Ik kan mijn benen veel minder bewegen en dus ook mijn hoofd. Op wonderbaarlijke wijze is mijn hoofd verbonden met mijn benen. Als ik mijn hoofd beweeg, gaan mijn benen mee. En ik moet mijn hoofd bewegen om te slikken en mijn speeksel kwijt te raken. Dat is nu moeilijk. Rond vijf uur ’s ochtends heb ik heel veel last van speeksel en omdat ik mijn hoofd niet bewegen kan, raak ik in paniek. Ik moet uit bed en slaap beneden verder. Geen pretje voor Hein. Ik probeer nu het slapen met of zonder kussen af te wisselen.

Lezen

Ik ben weer begonnen met lezen, Lucifer van Connie Palmen. Normaal ben ik een globale lezer, maar alle zinnen van Palmen bezitten veel informatie, zodat ik geen stukken kan overslaan. Ik vond het een goed boek, hoewel het einde met de speculaties van drie heren, mij niet kon boeien. Ik ga dan meteen over op globaal lezen. Het boek staat vol met Connie Palmen filosofietjes, zoals de opvatting dat het vertellen van een gebeurtenis de gebeurtenis schept. Het vertellen van een belevenis geeft kleur, accenten en een persoonlijke geur. Palmen gaat zelfs zo ver dat ze vindt dat als je niets verhaalt, je ook niets meemaakt. Dat laatste zette mij wel aan het denken. Ook ik ervaar het feit dat ik schrijf als het bewijs dat ik besta. Als ik niet zou verhalen dan zou mijn bestaan veel vlakker zijn.

Ik ben nu begonnen aan Boven is het stil van Gerbrand Bakker. Dit boek is het tegenovergestelde van Palmen, geen enkele filosofie, maar heel direct beschreven alledaagse werkelijkheid en eenzaamheid. Ook een aanrader.

Tillift

Zes jaar geleden heb ik mij voor het eerst een lift aangemeten. Om te proberen ben ik toen in twee verschillende liften gegaan, een stalift en een tillift. In de tillift hang je in een mat of zak. Ik vond het vreselijk en heb me toen ter plekke voorgenomen om het moment, dat ik een tillift nodig zou hebben, zo lang mogelijk uit te stellen. Het gevolg is wel dat Hein onmisbaar is. Als Hein weg is slaap ik in mijn stoel, maar de laatste tijd word ik geradbraakt wakker. Omdat Hein over 2 weken met Ward gaat wandelen, werd het tijd om toch beneden een bed neer te zetten. Zonder Hein moet ik met een tillift in bed. Dit weekend hebben we geoefend. Het is de bedoeling dat Floor en Lieke mij samen in bed helpen. Woensdag werden het bed en de tillift gebracht en donderdag zijn Lieke en Floor geïnstrueerd in het gebruik van de tillift. Eerst zijn ze zelf in de tillift gaan zitten, maar het is een enorm verschil of je vrijwillig in de mat hangt of noodzakelijk. De eerste keer in de tillift vond ik het weer vreselijk, mijn hoofd viel telkens omlaag. De volgende keren lette Floor op mijn hoofd en ging het een stuk beter.

In het oefenweekend was het vrijdagavond heel onrustig. Floor en Ward hadden vrienden op bezoek en waren van plan, na mij naar bed te hebben gebracht, nog uit te gaan. Ik vond dat voor de eerste nacht niet zo’n veilig gevoel en besloot maar gewoon in mijn stoel te slapen. Dat gaf wel motivatie om zaterdagavond lekker naar bed te gaan, ook al was het met de tillift, want ik was geradbraakt. Het slapen beneden in bed ging goed, ik sliep net als boven, alleen was het te warm. Ik voelde me zondag prima. Kortom; de oefening was geslaagd. Hein kan met een gerust hart met Ward op vakantie.

Bijkomstig effect is wel dat we in de serre opgescheept zitten met een bed en een tillift en dat geeft toch een verpleeghuis gevoel. Hoewel Hein over anderhalve week al weggaat, wordt het bed weggehaald. We hebben al zoveel hulpmiddelen beneden.

Floor

Het moet toch even gezegd worden, Floor is een onmisbare schakel bij het mij met de lift in bed leggen. Zij is handig, heeft oog voor het detail, overziet het proces, is zelfverzekerd en heeft ook nog compassie. Zij geeft mij het vertrouwen dat het allemaal wel goed komt. Zij heeft een natuurlijk overwicht, dat haar leeftijd te boven gaat. Dit heeft ze al heel lang. Ik weet nog goed hoe zij twee jaar geleden mij voor het eerst in de stalift hielp. Floor had het al vaker gezien en kon mij meteen goed in de stoel zetten. Dat doen niet velen haar na.

Volgens mij is het hetzelfde als het halen van haar rijbewijs. In zes weken heeft ze het gehaald, om vervolgens binnen een week zelfstandig naar Alphen op en neer te gaan. Na een paar weken wil ze alleen met Ward in onze bus naar Amsterdam, wij voelden daar niets voor. Ze haalt mijn moeder op met onze bus, terwijl die naast haar zit te sidderen: “zo’n bus is toch niets voor zo’n kleine meid”, hoor je mijn moeder denken. Als Hein met de fiets onderweg is gestrand, zonder mobiel en fietspomp, springt Floor in de bus om hem op te halen. En nu is ze op vakantie met een wagen volgeladen met vriendinnen die niet kunnen rijden. Zo een meid is het.

Airco

Tegenwoordig heb ik elke nacht de airco aan en dat terwijl de hitte nog moet komen. Toch blijft het in huis aardig op temperatuur ongeveer 21 graden. Dat is warm om te slapen. De airco koelt af naar 18 graden. De ramen moeten dicht en dat heeft een onverwacht voordeel, ik hoor niets. Geen kwetterende vogels om vijf uur ’s morgens, geen donderslagen, geen spetterende regen en door het zachte geluid van de airco zelfs geen laat thuis komende kinderen. En dat is goed voor mijn nachtrust, voor zover daarvan sprake is.

Ward 16

Donderdag 5 juli was Ward jarig. Met een vooruitziende blik had ik een elektrische barbecue besteld die maar net op tijd was, terwijl hij was bestemd voor vaderdag. De organisatie van de barbecue zat helemaal in mijn hoofd. Mijn hulpen hadden geholpen met het in elkaar zetten van de barbecue, het maken van boodschappenlijstjes, de keuze van het menu en de boodschappen. Maar op de dag zelf moet ik het hele idee overdragen aan mijn kinderen, die niet in de voorbereiding zaten. Zij komen een uur van te voren en hebben het gevoel wel te weten hoe het moet. Meestal resulteert dat in een koelkast die na het feest nog helemaal vol staat. Ik heb dus haast om alles klaar te laten zetten. Ook tijdens de barbecue houd ik alles scherp in de gaten. Floor noemt mij een dictator en ze heeft gelijk, ik kan het moeilijk uit handen geven. Het was een geslaagde avond en de koelkast was bijna leeg.

Ward is nu 16 en mag eindelijk met zijn eigen identiteitskaart de kroeg in. Hij heet niet langer Lex of Job. Als ouder moet ik dat afkeuren, maar de werkelijkheid is anders.

Vorige
Volgende