Schiphol
Floor kwam zondag 11 juni terug uit Kreta, dat weekend had Hein zijn weekendje vrij en konden we Floor dus niet ophalen. Ik ben nog nooit zonder Hein met de bus weggeweest, het is een heel karwei mijn zware rolstoel in de bus te duwen, Ward kan het pas sinds kort. Toen Roel voorstelde samen Floor op te halen, hoefde ik niet lang te aarzelen, Roel is namelijk heel sterk. Zo ging ik na zes jaar voor het eerst zonder Hein in onze bus, een mijlpaal. Ophalen óp Schiphol is trouwens minder gezellig dan vroeger. Niets geen getuur meer naar elkaar achter glas, terwijl de aangekomen persoon op zijn bagage wacht, maar wachten bij een anonieme uitgang en communiceren via mobiel hoever je bent op weg naar de uitgang. Thuis wachtten taart en de eerste voetbal wedstrijd via Oranje.
En Floor? Floor had het reuze naar haar zin gehad. Helemaal niets van het eiland gezien en de foto’s verschilden alleen qua uitzicht van die van zeeland van vorig jaar.
Airco
We hebben sinds vorig jaar augustus airco op de slaapkamer. De man die hem verkocht zei dat slapen met airco niet prettig is omdat dit vocht onttrekt aan de lucht. Het zou beter zijn vooraf de airco aan te zetten en als je gaat slapen uit. Zo gezegd, zo gedaan. Alleen was de kamer binnen een poep en een zucht weer warm en sliep ik heel onrustig. Ik heb vorig jaar vooral beneden geslapen. Dit jaar heb ik geen keus. Beneden slapen gaat niet meer. Op hoop van zegen zijn wij gaan slapen met de airco aan. Een verademing! Terwijl heel Nederland klaagt over de hitte, slapen wij heerlijk bij achttien graden Celsius. Wat ben ik toch een schijterd.
Pijn
Sinds september vorig jaar heb ik pijn aan mijn grote teen. Een drukplek van de schoen. Ik dacht dat het niet te voorkomen was. Als ik met de rolstoel rij, moeten mijn voeten alle hobbels opvangen. Ik probeer mijn voeten zo min mogelijk op mijn voetsteunen te hebben. Ook bij het staan in de stalift had ik soms heel veel pijn. De douchemevrouw constateerde dat het een likdoorn was. Ook toen dacht ik dat het onvermijdelijk was. Ik blijf immers een drukplek houden. Ik ben gewoon doorgegaan totdat twee weken geleden de pedicure is geweest. Zij heeft hem weggehaald. Ik heb nu al twee weken geen pijn meer. Onbegrijpelijk dat ik zo lang heb gewacht. Onbegrijpelijk. Ach, zei Floor, zo ben jij nu eenmaal.
De vlag uit!
Donderdag 15 juni was het de dag van de uitslag. Vanaf 3 uur kon Floor worden gebeld. Om kwart over 3 was het zover, het verlossende telefoontje. Op het moment suprème zat ik op de wc en ging het een beetje aan mij voorbij. Wij hebben het later goed gemaakt. Tim, de zoon van Lieke en ook geslaagd, kwam met opa en oma langs (Lieke was bij ons). Een periode van feesten en borrels brak aan. Op 30 juni is het met de diploma-uitreiking officieel afgesloten. We hebben toen pas de vlag met de tas gestreken.
Trap ALS de wereld uit
Deze maand begon met het maken van een foto voor het artikel in het Witte Weekblad van Alphen. Monieke, de zus van Hein, had het geregeld. De hele familie had zich op de brug verzameld. Het wachten was op de fotograaf. Er kwamen heel veel bekenden langs, maar geen fotograaf. Tenslotte is de foto door de schrijfster gemaakt. Het was heel gezellig. Lia had speciaal een rood tasje meegenomen, want dat doet het wel goed op de foto, vooral als het zwart-wit is. Ik was in de veronderstelling dat het een artikel over de fietstocht zou zijn, maar het ging vooral over mij. Het is wel een leuk artikel geworden.
Lees het artikel in het Witte Weekblad n.a.v. de actie “Trap ALS de wereld uit”
Op de borrel van Floor hadden we een kleine voorbeschouwing over de fietstocht. Het zag er niet goed uit, geen goede weersverwachting en een gewone werkdag. Wel ging het verkopen van de loten heel goed. Van de 16 loten verkocht op de borrel hebben 4 mensen een prijs gewonnen.
Op woensdag was het zover. De hele ochtend heeft het geregend. Wij gingen veel te laat op pad. Wij hebben de kinderen afgezet bij Snowworld en zijn op weg gegaan naar boerderij ´t Geertje, waar wij nog net op tijd waren om wat te drinken met meefietsende vriendinnen. Er waren ongeveer 60 deelnemers, vooral bekenden en familie. De opbrengst was ongeveer 1800 euro en daar is heel veel tijd van mijn familie in gaan zitten. Al met al een mager resultaat, maar wel een happening waar heel veel over is gepraat, vooral in de voorbereiding. Bedankt familie en andere organisatoren.
Ward heeft nog een drukke maand gehad, proefwerkweek, kampioenschap tennis en jarig zijn. Gelukkig is alles goed afgerond en kan het grote luieren beginnen tot we begin augustus op vakantie gaan. Ik schrijf over de maand juli geen dagboek. Jullie horen weer van mij in september. Een goede vakantie allemaal!
