Wateroverlast
Zondagnacht 3 juli werden we door de kinderen wakker gemaakt terwijl we nog lekker lagen te slapen. Ze waren geschrokken van het noodweer en dachten: “Kom, laten we veilig bij onze ouders gaan liggen “. Net op tijd, want het water gutste langs de ramen zo onze slaapkamer in. Alle handdoeken en emmers waren nodig om de schade enigszins te beperken. Ik lig dan totaal hulpeloos in mijn bed. Ik wil er graag snel uit om nog een beetje aanwezig te zijn. Het was een hectisch uurtje, maar eigenlijk best gezellig. Na het uurtje heb ik beneden verder geslapen en is de rest weer naar bed gegaan. De regenpijp bleek verstopt en onze slaapkamer ligt op het laagste punt. Helaas voert de goot naar binnen af. De regenmeter (gewonnen bij bridge) gaf 50 mm aan. De volgende dag was dat opgelopen tot 80 mm. Zie hier de schade.
Portretten
De schilderijen zijn geslaagd. Die van Ward was meteen goed en die van Floor na een hoop vage aanwijzingen. Het was ontzettend moeilijk precies aan te geven wat er mis is, maar we zijn nu erg tevreden. Ik vind het een rijk bezit.
Schotland
Zaterdagavond om 21.00 uur vertrok de “Pride of Hull”vanuit Rotterdam Europoort naar inderdaad Hull in Engeland. ’s Avonds vertrekken is erg ontspannen, hoewel ik het enigszins op mijn heupen kreeg, toen Hein om half twee ’s middags nog in zijn ochtendjas informatie over Schotland aan het zoeken was op internet, zonder iets ingepakt te hebben. Eenmaal aan boord ben je meteen op vakantie en word je vermaakt met bingo, een kenniskwisje en een dans/zanggroepje. De kinderen hebben de bioscoop bezocht. We waren met twee busjes, zodat al mijn hulpapparatuur mee kon. ’s Ochtends vroeg word je via de intercom gewekt en na een stevig Engels ontbijt zit je om 8.00 uur in de auto.
Via York gingen we naar onze bestemming: Melrose. Het was een sfeervol aangepast huis, waarbij ons huisje dat voor twee personen was, maar ruim genoeg bleek om ons hele gezelschap van acht personen overdag te herbergen.Het was warm de eerste dagen, eigenlijk te warm.
Woensdag koelde het af en hebben we de rest van de vakantie aangenaam weer gehad zonder noemenswaardige regen; een unicum voor Schotland.Het was de vakantie van het bezoeken van plaatsen uit boeken en films. In York de “Weg is weg-straat “waar Harry Potter altijd zijn schoolboeken koopt. In Ainwick het kasteel annex de kostschool van Harry Potter. En vlakbij Edinburg Roslyn Chapel waar de ontknoping van de DaVinci Code plaats vindt.
Verder tot verveling van de kinderen veel oude ruïnes van abdijen bezocht, kastelen en natuurlijk tuinen, want wat zijn ze daar goed in. Gelukkig heeft Floor maar liefst vier keer kunnen shoppen in Edinburg en heeft Ward gemountainbiked. Samen is er gezwommen in de rivier en is de berg achter ons huis beklommen. Op de terugreis hebben we de Hadrian Wall bezocht, een Romeinse muur die van kust tot kust loopt. Je stelt je er heel veel van voor, maar het betreft een stenen muurtje van een meter hoog, overigens wel in een prachtig desolaat landschap.
De vraag rijst echter of ik nog wel geschikt ben om op vakantie te gaan. Kon ik vorig jaar nog iedere wc aan met Hein als hulp, tegenwoordig kan ik niet te lang op mijn benen staan. Hoewel de stalift mee was, gebruikt Hein deze niet. Lieke wel, zodat zij elkaar afwisselden. Ieder dorp of stadje of bezienswaardigheid in Engeland heeft een invalidentoilet, ook al is de bezienswaardigheid zelf nauwelijks toegankelijk. Maar ik moet natuurlijk wel kunnen staan.
Verder kan ik helemaal niets. Als iedereen een Tourist Information induikt en urenlang informatie opzuigt, sta ik te wachten. Nou is wachten niet erg en inherent aan een grotere groep, maar om bijna nooit je eigen handelen te kunnen bepalen of je uitzicht of kijkrichting heeft iets frustrerends. Terwijl iedereen een winkel in hopt of kijkt naar zijn eigen keus, ben ik afhankelijk en iedereen doet zijn best, dat is ook nog eens de pest. Veel bezienswaardigheden zijn ontoegankelijk en ik laat me parkeren op een plek met mooi uitzicht. Schotland is erg heuvelachtig en dat maakt wandelen onmogelijk. Dat is voor mij, maar ook voor de anderen een hele belemmering.
Wel heb ik de mij voorgenomen twee boeken gelezen, 800 bladzijden in totaal. Dat betekent 400 keer mijn bladzijde omslaan. Vierhonderd maal moet iemand zijn eigen activiteit onderbreken om mijn bladzijde om te slaan. Dat geeft een schuldgevoel, maar een alternatief is er niet. Helemaal alleen zitten en niets lezen, geeft de anderen een onprettig gevoel.
Ik verheugde me een beetje op de thuiskomst maandagochtend. Mijn hulp Carlien zou er direct voor mij zijn. Geen schuldgevoel dat ik iemands vakantie verpest. En toch ben ik heel tevreden. Deze vakantie hebben we maar weer in onze zak zitten. En wat voor een! Een heel verschil met Zeewolde vorig jaar.
