Schrijfster
Ward moest voor school een leesautobiografie maken over zijn familie, maar vooral over welke boeken, gedichten, films hij enthousiast is. Hij wilde niet schrijven dat ik geen werk had. Ik heb hem toen het voorstel gedaan te zeggen dat ik schrijfster was. Hij vond dat een prima idee. En eigenlijk was ik er ook wel content mee. En een weekje later noemt Ine, een ex-collega van KPN, mij ook schrijfster. Egostrelend. Ik ben vereerd.
Ouderavonden
Ik had me voorgenomen naar alle ouderavonden van school te gaan. Bij Floor heb ik alle avonden bezocht, behalve die op 11 september 2001, we zaten toen aan de buis gekluisterd. Van de week was de eerste ouderavond van Ward. Ik ben niet geweest. Een overladen programma en het idee op te gaan in 500 tot 600 ouders, weerhielden mij. Waar de school van Floor mij altijd vertrouwd en persoonlijk overkwam, zo ongemakkelijk voel ik me bij de school van Ward. Ik moet me er echt toe gaan zetten, want ik vind het wel belangrijk.
Slapen
Sinds de dagen en de nachten weer koeler zijn, is mijn slapen enorm verbeterd. Slechts een of twee keer per nacht hoef ik Hein wakker te maken om mij om te keren. Totdat het plots weer warm wordt halverwege september. De nacht zorgt niet voor genoeg afkoeling in een oververhit huis. En weer lig ik te woelen in bed, geplaagd door dwanggedachten. Ik raak in paniek en krijg het steeds warmer. Hoe heerlijk de dagen ook zijn, ze wegen niet op tegen die zweterige nachten. Mag het ietsje minder?
Vakantie
Hein zou in september vier dagen met vakantie gaan. Hij was er aan toe. De Stichting Mantelzorg, een organisatie die zorgt dat mantelzorgers er eens uit kunnen gaan, hadden we al in juni ingeschakeld. Tot twee keer toe doen zij een aanbod van een zeer onervaren kracht, die bovendien nog eens mijlenver weg woont. Dat loont de moeite niet voor 4 dagen. Tegen de tijd dat zij ingewerkt zijn, moeten ze al weer weg. Hein is nu twee nachten naar Limburg en maakt weer lange fietstochten. Lieke past op mij. Gezellig en lekker vertrouwd.
De schuur
Deze maand stond in het teken van de bouw van een nieuwe schuur. Nee, geen chaletje of een prefab blokhut, maar een origineel gedeelde schuur met de buren voorzien van echte dakpannen. De schuur moet er precies zo gaan uitzien als onze 75 jaar oude schuur die volkomen verrot was. Maar zoals iedere verbouwing ligt ook ons tuinhuis in de vertraging. Het is leuk om naar de vorderingen te kijken, tenminste als ze werken. Als een bok zit ik op de haverkist. “Kan het raampje toch maar naar het midden?” “Willen ze de schuur misschien om en om wit en groen verven?” De tuin blijft toch mijn domein. Wat twee weken had moeten duren, neemt de hele maand in beslag, maar het resultaat is wonderschoon.
De portemonnee
Floor ziet een man een portemonnee in de struikjes gooien. Snel fietst ze achter hem aan om een zo goed mogelijk signalement te hebben. Tot de rotonde kan ze hem volgen. Op de terugweg kijkt ze nog even in de portemonnee, maar laat hem rustig liggen. Pas als wij zeggen dat er misschien wel pasjes in zitten waar de eigenaar erg mee geholpen zou zijn, gaat ze de portemonnee halen. En inderdaad, er zit een OV jaarkaart in. Lieke, gewapend met een daderomschrijving door Floor op papier gesteld, brengt de portemonnee de volgende dag naar de politie. En er blijkt aangifte gedaan. De volgende dag wordt Floor door de eigenaresse telefonisch bedankt. Maar nog is het niet afgelopen. Dinsdagmiddag verschijnen er twee agenten in uniform en vol ornaat (pistool, knuppel en mobilofoon) om van Floor zelf nog nadere details te vernemen. Met zijn zessen zitten we om de tafel: de twee agenten, Floor en een vriendin, Hein en ik, want we vinden het allemaal reuze interessant. Drie kwartier wordt Floor ondervraagd. De agent schrijft het allemaal in een klein notitieblokje om het later op kantoor in de computer te zetten. De portemonnee blijkt in een schoolgebouw gestolen te zijn. Donderdagavond komen twee agenten langs om de verklaring te laten ondertekenen. Helaas is Floor er niet en komen ze een uurtje later weer. We hopen dat het hierbij blijft en Floor niet hoeft te identificeren. De moraal van dit verhaal:
Breng een gevonden portemonnee altijd naar de politie.
De politie maakt werk van uw zaak (nieuw beleid?).
Kan het iets efficiënter?
Voor mij in mijn beperkte leefwereld is dit een major event.
Sandra
Sinds een half jaar is Sandra mijn hulp voor drie ochtenden per week. Ze heeft haar plekje gevonden, ik ook trouwens. Ze heeft iets onhandigs. Als ik net een schoon vest aan heb, houdt ze de beker zo schuin dat een hoeveelheid thee over de rand gutst. Bij het geven van brinta of fruithap, zie ik de inhoud over de rand op tafel of mijn kleding druppen. Bij het stofzuigen hoor ik “kleng, kleng”, als ze tegen de stoelpoten aanklotst. Als ik naar de wc ga en duidelijk niets kan zeggen, stelt Sandra een vraag. Het deert me niet. Dit alles wordt echter ruimschoots gecompenseerd door een gouden hart en een grote openheid. Ze geeft me een kijkje in haar wereld in alle facetten en met een eerlijkheid die je hart doet smelten. We kletsen wat af. En dat met mij. Ik heb me volkomen gehecht, zoals ik me ook aan Astrid gehecht heb. Astrid werkt nu al weer twee jaar bij mij.
Uitbreiding hulp
Hein wordt iets meer ontlast. Vooral de middagen zijn beter geregeld. Maandag- of dinsdagmiddag komt mijn moeder, voor zover haar gezondheid het toelaat. Mijn moeder is na een zware operatie nogal in de lappenmand. Woensdagmiddag blijft Sandra. Donderdags is altijd Lieke hier en vrijdagmiddag komt Lia, de moeder van Hein. Er wordt gekookt en de familie geeft me ook te eten. Op zaterdag probeer ik een wandeling met iemand af te spreken, zodat Hein het huis even voor zichzelf heeft. Mijn schoonzus Netty komt nu eens in de drie weken. Verder is die dag nog onduidelijk ingevuld. Zondag doen we meestal wat met vrienden of familie. Ik hoop dat deze afspraken Hein inderdaad ietsje ontlasten.