Een moeilijk mens
Laatst sprak iemand zijn bewondering uit voor mijn gezin dat met zo’n moeilijke vrouw moet omgaan. Ik moest toen toch even slikken. Ik? Een moeilijk mens? Even later kreeg ik een mail van iemand die samen met haar zusje voor haar tante zorgde. Ze schreef: “Wij, en de verpleging van het rusthuis waar ze ook 1 jaar is geweest, hadden het niet gemakkelijk met haar. Ze stelde nog duidelijk haar eisen.” Daar zit hem de crux: mag je eisen stellen als je totaal afhankelijk bent? “Tuurlijk” zal iedereen zeggen. Maar tot welke hoogte? Mag ik eisen dat ik iedere dag onder de douche ga? Niet dat ik dat wil. Mag ik eisen dat ik niet onnodig met een servet om zit (ik vind dat vreselijk)? Mag ik eisen dat ik drinken krijg als ik dat vraag of moet ik wachten totdat iemand tijd heeft? Mag ik vragen weer eens voor de zoveelste keer mijn armen goed te leggen? Mag ik ervan uitgaan dat men mijn stoel automatisch omhoog en omlaag doet na eten of drinken. Mag ik vragen mijn hoofd weer omhoog te doen nadat mijn hoofd bij iedere hobbel omlaag valt. Ik ben automatisch van eisen naar vragen gegaan. Vragen is vriendelijker. Maar iedere vraag is voor mij een keuze: is het zo vervelend, dat ik wil dat er wat aan gedaan wordt. Een keuze waar een bewegend mens niet voor gesteld wordt. En iedere vraag is voor de ander een belasting. Moet je nu al weer naar de wc? Natuurlijk ben ik een moeilijk mens. En dat merk ik vooral op vakanties. Wat moet ik vaak wat vragen. Maar het ergste is, dat ik soms boos word als men niet automatisch sommige dingen doet. Ik kijk dan verwijtend. Ik ben dan niet alleen een moeilijk mens, maar ook een vervelend mens.
Engeland
Engeland is een fantastisch land. We hebben nog nooit zoveel praatjes gehad met de lokale bevolking als deze vakantie. Als we een wandeling maken, waarschuwt een duidelijke upper class mevrouw met typische Engelse humor (I am a housewife, I’m an alcoholic) ons voor het ontoegankelijke pad en toont ons een weg om de grote weg te vermijden, en passant laat ze trots haar niet onbemiddelde huis zien. In een pub worden we op een rondje getrakteerd en in een kerk rondgeleid. Volgens Floor zijn de Engelsen vet aardig. In ieder geval op het platteland zijn ze uiterst vriendelijk.
Het huis was erg mooi, ook qua ligging en voor mij goed te doen. Ik merk wel bij zo’n jaarlijks terugkerende vakantie met dezelfde groepssamenstelling dat ik ieder jaar achteruit ben gegaan. Het eten geven is moeilijker, mijn hoofd vermoeider en Gisele kan me niet meer verstaan.
Engeland is redelijk ingesteld op invaliden. Met de trein zijn we naar Londen geweest, uitstekend geregeld. Veel personeel dat helpt op het perron en het station van aankomst waarschuwt: invalide op komst. Overal openbare invalidentoiletten, helaas soms met een enorme wasbak net voor de wc. Alleen oude gebouwen zijn soms een probleem. De eetzaal van Harry Potter is aan mij voorbij gegaan.
We hebben alle typische Engelse dingen gedaan, zoals het bezoek aan: een tuin, een kasteel, een typisch Engels dorpje, Oxford, Londen en het maken van een wandeling over het land met zijn right of way en veel modder. En natuurlijk een pub bezocht, scones gegeten en ontbijt met eieren en spek gehad (niet voor mij). Ik ben onder de indruk van Oxford; mooie, oude colleges met prachtige hofjes, grasvelden en doorkijkjes. Londen vind ik te druk. Alle stoepen lopen af, zodat mijn hoofd naast mijn hoofdsteun bungelt. Harrods maakt een diepe indruk; ik heb nog nooit zo’n mooie winkel gezien.
Kortom het was een leuke vakantie. En het weer? Ook typisch Engels. Maar over het algemeen hebben we alles zonder veel regen kunnen doen.
Ophoesten
In Engeland heb ik twee keer een hoestaanval. In Oxford op weg naar een Eveningsong (een gezongen lof) merk ik al dat slijm me parten speelt. Ik ga nog zitten, maar ik besluit naar het voorportaal te verhuizen. Mijn gehoest verstoort het koor. Niet de ideale plek voor zo’n aanval. Op de terugreis krijg ik op de boot last. Net op het moment dat we van boord moeten komt de prop omhoog, maar onder tijdsdruk gaat het moeilijk. Ik raak in paniek en met mij mijn omstanders. Ik word omhoog gehesen en op mijn rug beklopt. Net op tijd gaat het goed. Ik denk dat ik dan te snel eet en te weinig tijd neem om even te hoesten na het eten.
Chinese hulp?
We zijn momenteel druk bezig nieuwe hulpverleners te vinden, voorwaar geen eenvoudige klus. En ook geen prettige klus. Ik heb het liefst een jonger iemand die lekker praat. Er heeft een Chinese vrouw gereageerd aan wie ik mijn hart al een beetje verpand heb, maar ze spreekt gebrekkig Nederlands. Ik voorzie Babylonische spraakverwarringen en ik weet hoe gefrustreerd ik daarop reageer. Vanmiddag komt ze op bezoek, maar even afwachten. Ik heb dit keer advertenties laten ophangen in de Hogeschool ( HBO-V) en op het LUMC, maar krijg niet veel respons. Een student lijkt me wel leuk en flexibel.
Ze was inderdaad hartveroverend. Ze had een briefje gemaakt met haar naam erop, bleek een jaar in Nederland te wonen en sprak redelijk Nederlands, hoewel haar verhalen soms erg warrig waren. Ze had tevoren haar moeder in China om advies gevraagd. Haar wijze moeder had haar aangeraden mij goed aan te kijken; een goede raad. De volgende dagen kwam ze meelopen, hoewel ze geen enkele ervaring had. In eerste instantie had ik er alle vertrouwen in, maar toen het aankwam op daadwerkelijke handelingen bekroop me de twijfel. Ondanks haar voortdurende “ja, ja” op alles wat er gezegd werd, bleek ze praktische, aardse woorden niet te begrijpen. Woorden als: schuin, omhoog, minder vol, werden niet verstaan en dus ook niet opgevolgd. De stalift bleef een obstakel evenals haar wat dociele houding. Met pijn in mijn hart zal ik afscheid nemen. Maar gebrek aan ervaring en het spreken van Nederlands zijn toch niet te onderschatten factoren. Einde van ons exotisch Chinees avontuur.
Parijs
Ik durf het bijna niet te zeggen, maar met Pinksteren zijn we ook nog naar Parijs geweest. Ik wilde de kinderen graag Parijs laten zien. Op de heenreis na was het niet te warm. Zaterdagavond was een mooie zwoele avond. We hebben op een terras gegeten en een nachtelijke wandeling gemaakt. Er waren veel mensen op straat en de stad was sprookjesachtig verlicht. Een prachtige wandeling die ook veel indruk op de kinderen maakte. Ons hotel lag bij Les Halles, hartje Parijs, vlakbij allerlei hoogtepunten. De volgende dag natuurlijk de Eifeltoren bezocht en voor het eerst van mijn leven een boottocht over de Seine gemaakt.
Parijs is niet ingesteld op invaliden. Notabene voor de Dom des Invalides kon ik wel gratis een toegangsbewijs krijgen, maar erin ho maar. Hein was furieus en sprak luid met de bewaker die hem om silence vroeg. Volgens de bewaker mocht het pand geen oprit krijgen, omdat het een historisch pand is. Je begrijpt hoe het met de rest van Parijs gesteld is. Voor het naar de wc gaan, moesten we terug naar het hotel. Maar desalniettemin was het een leuk uitstapje.