Kijken
Ik kan niet goed meer opzij kijken vanwege het draaien van mijn nek vooral naar rechts. Als we gaan koffie drinken, vraag ik mijn partner een halve meter voor me te gaan zitten. Op deze manier zit iemand in mijn blikveld en hoef ik niet steeds met moeite opzij te kijken. Ook bij het lopen op een markt of het bezichtigen van stad of museum, is het lastig. Mijn begeleider heeft een heel ander blikveld, veel meer opzij gericht. Op een markt betekent het dat ik vaak de volgende kraam bekijk of de overkant (die natuurlijk lang niet zo interessant zijn als de kraam waar mijn begeleider voor stil staat). In een stad, museum of kerk gaat veel moois mijn neus voorbij.
De verleiding
Mijn oude ik herinnert zich vakanties vol zon, het ‘s morgens halen van croissantjes en stokbrood, het eten van salades op een terras, het lezen van boeken, barbecueën, wandelen, zwemmen, kortom alles wat een vakantie zo bijzonder maakt. Mijn nieuwe ik kan geen boeken lezen, kan geen stokbrood halen, heeft een bloedhekel aan te veel warmte, kan slecht tegen autorijden op slechte wegdekken omdat mijn hoofd genadeloos heen en weer hobbelt. Kortom mijn nieuwe ik heeft niets te zoeken op vakantie. Maar mijn nieuwe ik is nog maar zwak ontwikkeld. Mijn oude ik verleidt en zegt:”Laten we lekker naar Frankrijk gaan “. En mijn nieuwe ik laat zich graag verleiden.
Herinneringen zijn vreemde dingen. Slechte ervaringen worden gewoon uitgewist. Mijn nieuwe ik doet daar hard aan mee. Twee jaar geleden, na een warme vakantie in Frankrijk, dacht ik: “Nooit meer”. Maar zie, een jaar verder en de verleiding slaat weer toe. De eerste dagen in Frankrijk dit jaar, als het vreselijk warm is, denk ik: “Waarom doe ik dit mezelf aan “. Maar ja, de herinnering. Als volgend jaar mijn nieuwe ik, verleid door mijn oude ik, weer overmoedig wordt en besluit naar een warm Frankrijk te gaan: Hou hem tegen!
De heenreis
We hadden geen slechtere dag kunnen bedenken voor onze heenreis. Niet vanwege het verkeer, maar vanwege de warmte. Volgens de buurman op de camping was het die zondag 36 graden in de schaduw. Toen we ’s avonds om 23.00 uur voorbij een temperatuurmeter reden, was het nog 29 graden. En we hebben geen airco in de auto. Mijn voeten en armen waren opgezwollen en deden vreselijk pijn. Mijn hoofd kon ik niet meer op mijn hoofdsteun houden. Mijn lichaam kookte. Om de vijf minuten moest ik nat gespoten worden. Ieder uur moest ik even uit de auto. En dat is voor het tempo en de sfeer niet bevorderlijk. Welke onzalige had bedacht naar Frankrijk te gaan? Eenmaal aangekomen bleek het huisje loeiheet. Gelukkig had de moeder van Hein een ventilator gekocht en stak er een wind op. De kinderen hebben buiten geslapen. Ik heb in mijn stoel geslapen. De vakantie kon niet beter beginnen.
Het verblijf
We waren in de noordelijke Dordogne in een huisje van de Stichting MiVa op een kasteelcamping. Het huisje was klein maar met alle voorzieningen, ook een stalift. De kinderen sliepen in een tent. En er was redelijk wat schaduw. Ook de eerste twee dagen waren te heet. Daarna zorgde een onweersbui voor verkoeling. Gelukkig konden we toen nog veel doen. Het is een groene streek met idyllische dorpjes en stadjes. Hein en de kinderen hebben nog gemountainbiket en er is tweemaal gekanood. Het fijne van Frankrijk is dat er geen tv is en er dus volop spelletjes gedaan worden waaraan ik kan meedoen. Bovendien leef je bijna de hele dag buiten. Er lag een steiger aan een visvijver voor ons huisje. Daar werd veel gevist en gevangen. Dat gaf altijd wel wat te bekijken voor mij. En natuurlijk was er iedere ochtend een lekker Hollands krantje. Lieke, de zus van Hein, heeft heel wat werk van Hein overgenomen, zodat hij zich ook kon ontspannen. De terugreis hebben we ’s nachts gereden, een stuk minder warm en heel goed te doen. Floor en Ward zijn beurtelings wakker gebleven om Hein wakker te houden. Ach, eigenlijk beviel het best. Ik heb inmiddels op de site gekeken of de Vendee voor volgend jaar toch misschien wat is.
Spam
Toen ik thuis kwam, had ik 95 e-mail berichten. 85 daarvan waren spam berichten, allemaal het e-mail adres gepikt van mijn homepage. 6 berichten bevatten bovendien een virus. Wat een vervuiling.
Vincent
Vrijdag 25 juli 2003 is Vincent Straatman, de oprichter van Valscherm, overleden. Het kwam niet als een verrassing. Toch schrok ik en was van streek. Vincent was 34 en kreeg ALS op zijn dertigste. Hij heeft veel bewerkstelligd en betekend.
Woelige nachten
De nachten zijn voor mij te warm. Ik word dan vaker wakker en moet me dan meer omdraaien. Mijn benen worden van al dat gedraai stijver en dat nodigt weer uit tot meer gedraai. Bovendien krijg ik last van dwanggedachten. Als ik veel gescrabbeld heb, droom ik dat mijn benen letters zijn en alleen de woorden ‘op’ en ‘je’ kunnen vormen (ik kan ze nauwelijks bewegen). Iedere keer als ik Hein vraag me om te draaien, hoop ik stiekem dat hij me nieuwe letters geeft. Tevergeefs natuurlijk en onbewust weet ik dat ook. Uiteindelijk word ik zo gek van die gedachte dat ik uit bed wil. En zo verwek ik meer gebeurtenissen in dwangmatige gedachten. Mijn vertrouwen in een goede nachtrust is weg. En dat terwijl het een half jaar heel goed is gegaan. Iedere nacht vraag ik God of ik alsjeblieft Hein minder wakker hoef te maken.