81
Zaterdag 3 Maart is mijn moeder 81 geworden. Vorig jaar was de situatie erg onzeker, ze was de dag ervoor thuis gekomen, omdat zij in het verpleeghuis niet kon wennen. Nu is mijn moeder ongeveer een half jaar thuis met de nodige thuiszorg. Het is tot nu toe een stabiel, maar wankel evenwicht. Ze loopt in huis achter een rollator, die ze voor haar gemak wel eens vergeet, zeker als ze snel bij de deur wil zijn om open te doen. Zijzelf vindt haar toestand niet erg goed, maar vergeleken met vorig jaar gaat het een stuk beter. Ze heeft weer praatjes en kan goed voor zichzelf opkomen. Alleen is ze verschrikkelijk doof wat haar toch een beetje geïsoleerd maakt en erg op zichzelf gericht. Van een telefoongesprek kan de hele kamer meegenieten. “Met Hein” “Met wie?” “Met Hein, Hein, Hein…”. Maar altijd weet ze ons weer te verrassen met een ouderwetse uitdrukking. Vandaag was het na aanbellen de welkomstgroet: “ kom binnen en zet je hoed af!”
Hulpjes (2)
Ik heb met mezelf afgesproken dat ik nooit een stukje dat ik heb geschreven, meteen op internet zet. Altijd wil ik het even laten bezinken. Met mijn vorige stukje over ‘hulpjes’ ben ik achteraf niet zo gelukkig. Niet dat er iets verkeerd in stond, maar het is wel een beetje een instrumentele kijk. Alsof mijn kinderen alleen daar goed voor zijn. Ik beleef heel veel plezier aan de kinderen. Zij zorgen voor leven in de brouwerij en dat wij als ouders een beetje bijblijven. Als nieuwste trend zegt Ward te pas en te onpas“ik hou van jou”, waarop Hein antwoordt “luf joe”. Ik knipper zo liefdevol mogelijk met mijn ogen. Floor was een jaar eerder met hetzelfde begonnen, alleen verwaterde het heel snel. Ik hoop dat wij het nu volhouden.
Met klok
Twee nachten heb ik nu met een klok vlak voor mijn neus geslapen. Ik wist nooit hoe laat het was, als ik ‘s nachts wakker werd. Zeker als je veel wakker wordt, is het erg vervelend als je geen idee hebt hoe laat het is. Ik heb geen benul hoelang ik nog moet slapen. Vroeger hoorde ik de kerkklok, maar ik hoor die de laatste tijd niet meer. Misschien staat het raam niet ver genoeg open. Ik dacht dat als het licht werd, het 7.00 uur was, maar inmiddels wordt het om 6.30 uur al licht. Ik maak Hein te vroeg wakker. Een klok geeft me rust.
Hein en Floor op wintersport
Afgelopen weekeinde was het zover; Hein en Floor gingen 4 nachten weg om met de bus op wintersport te gaan. Ik zag er van te voren erg tegen op. Ik zou 4 nachten in mijn stoel slapen. Tegenwoordig kan ik al met nekpijn opstaan als ik in mijn bed heb geslapen, laat staan als ik in mijn stoel moet slapen. De eerste 2 nachten heb ik heel vast geslapen, met als gevolg nekpijn. Ik heb mijn hoofd dan te lang in een stand. De laatste nachten gingen prima. Het hele weekeinde was ik redelijk uitgerust en tot veel in staat. Mijn schoonzus Lieke heeft Hein vervangen en dat is heel goed gegaan. Ik heb me nog even druk gemaakt over het douchen, maar ook dat kwam goed. Maandag kwamen Hein en Floor gebruind terug van 3 dagen skiën.
Intussen was het huis geschilderd, alle lekkages zijn weggewerkt. Hein kon meteen aan de slag met inruimen. Volgende keer gaan we een bed beneden proberen.
Staan
Ik kan steeds slechter staan. Als ik maar even mijn knieën buig dan zak ik omlaag. Als ik mijn benen strek, dan gaat het redelijk. Hein helpt me zonder lift. Als hij mijn broek ophaalt zakt hij door zijn knieën en ik dus ook. Het is een hele heisa om mij overeind te houden. Ook in de lift gaat het moeilijker. Altijd ben ik aan het proberen om verbeteringen aan te brengen in het lift proces. Brenda, geheel uitgerust van haar vakantie, kwam op een gouden idee. Als ik op de wc zit moet de band die onder mijn armen zit, een gaatje hoger gezet worden. Ik heb dan minder ruimte om achterover te hangen en sta heel goed rechtop. Het is een doorslaand succes. Al mijn hulpen staan versteld en zijn heel tevreden. Ik ben weer even gered.
52
Zaterdag 31 maart werd ik 52 jaar. Ik had maar beperkt tijd om het te vieren. Hein slaapt in het weekend uit. Floor zou de volgende ochtend om 8 uur naar Mexico vertrekken. Ik wou daarom ’s avonds met de kinderen samen zijn en gourmetten. Voor het gourmetten moest ik eerst zelf gegeten hebben. Marianne kwam om half 5. Kortom we hadden van 1 uur tot half 5 open huis. Ondanks deze stipte tijd was het erg gezellig.
Naar Mexico
Ik stond niet te juichen toen Floor vertelde dat ze naar Mexico wou gaan. Eigenlijk dacht ik dat als ik niet reageerde, het misschien wel zou overwaaien. Maar dat deed het niet. Ook wel logisch als je beste vriendin een jaar in Mexico studeert. Ongerust als ik was, heb ik de ouders van haar vriendin gemaild. Ze waren net twee maanden in Mexico geweest en konden mij per mail al gerust stellen. Bovendien zijn zij een week voor vertrek een avond bij ons geweest. Ik heb er wel vertrouwen in. Haar oma daarentegen slaapt al nachten niet zo best.
Ik schiet schromelijk tekort als moeder. Ik bemoei me niet met het inpakken en maak me alleen druk over het maken van een essay, dat Floor nog moet inleveren voor ze weggaat. Nu is Floor wel gewend om haar koffer zelf in te pakken, dat doet ze al 8 jaar. Maar erger vind ik dat we Floor niet naar Schiphol brengen. Midden in de nacht even opstaan is voor mij niet te doen, dus heeft Roel haar weggebracht. Inmiddels hebben we veelvuldig contact gehad en gaat het allemaal goed.
Vanavond vertrekt Ward naar Barcelona met zijn voetbalteam. Ook hij pakt zijn eigen koffer en wordt alleen naar de voetbalclub gebracht. Maar maandag staan we wel op Schiphol en de maandag daarop ook.