Huishoudelijke hulp
We hebben in de loop van de tijd heel wat huishoudelijke hulpen versleten. In alle soorten en maten zijn ze kort of lang bij ons geweest. De oude rotten, de jonkies net van school en studentes, heel veel studentes, die al dan niet goed schoonmaakten of die al dan niet konden communiceren, want een praatje bij de koffie is wel zo leuk. Met mijn vaste krachten heb ik het getroffen, maar invallers waren soms om te huilen. We betrokken al die hulpen van een zorginstelling, dat we betaalden van ons persoonsgebonden budget (PGB). Tot de WMO kwam. Op 1 juli liep onze oude PGB af en viel de huishoudelijke hulp onder de WMO. Daarmee kwam een nieuwe eigen bijdrage om de hoek kijken. Ik had gewaarschuwd moeten zijn door een brief dat onze eigen bijdrage maximaal 900 euro per maand zou zijn. Ik ben niet tegen een eigen bijdrage, maar wel binnen grenzen. Vorige week viel de rekening op de mat. De eigen bijdrage bedroeg 400 euro per maand, evenveel als de rekening van de zorginstelling. Kortom we betaalden de hulp uit eigen zak met een hoop bureaucratie eromheen, over rondpompen van geld gesproken. Dat kon goedkoper. Ik ging naarstig op zoek naar een zwartwerker. Op een briefje bij Albert Heijn bood een Poolse dame zich aan. Deze week is ze aan de slag gegaan. Ze spreekt geen Nederlands en maar een klein beetje Duits. Ze zegt op alles OK. En dat doet me denken aan een Chinese hulp die overal jaja op zei, ook al begreep ze er niets van. Mijn Poolse had hetzelfde. Hoewel Roeline had uitgelegd dat ze niet moest zuigen als ik slaap, werd ik midden in mijn slaapje opgeschrikt door het geluid van de stofzuiger. Ik riep hoho. Tevergeefs, ze ging stug door. Ik ben dan van slag. Een hulp die niet goed Nederlands verstaat is niet gemakkelijk. Ik hou mijn hart vast voor al die oude mensen die in plaats van hun vertrouwde thuishulp het nu moeten doen met goedkope hulp.
Benefiet
Het gaat goed! Behalve dat de vergaderingen heel erg gezellig zijn, worden er ook spijkers met koppen geslagen. Wij hebben maar liefst in 3 kranten gratis publiciteit gehaald. Het journaille is erg onder de indruk van het initiatief. Op een donderdagmiddag zitten Lieke, Monieke en ik klaar voor een interview om twee uur, gevolgd door een interview om half vier. De vragen zijn snel afgehandeld. Nee, de meeste tijd gaat zitten in het nemen van foto’s. We willen allemaal goed op de foto en dat heeft wat voeten in aarde. Ik wil niet met mijn mond open, Lieke heeft een hangup over haar neus, alleen Monieke is tevreden. Ik zou eigenlijk met tanden gefotoshopt worden, dus ik ben niet zo blij met de uiteindelijk foto. (Artikel in AD Groene Hart, PDF)
Onze grootste zorg is nu de Italiaanse hapjes en de prijs ervan. We verkopen namelijk dezelfde polsbandjes tegen drie en vijf euro, waarbij we het aan de mensen zelf overlaten of ze veel of weinig trek hebben en naar betaling handelen. Sommigen van het organiserend comité vinden dat belachelijk, maar ik geloof heilig in het zelf regulerend vermogen van mensen.
En de kaartverkoop? Baarde die mij in het begin nog zorgen, ik heb er nu wel vertrouwen in. We hebben drie weken voor de voorstelling al 116 van de 219 kaarten verkocht en ik weet nog veel mensen die nog niet besteld hebben. Dus grijp snel uw kans en bestel nu!
Grijs
Onderstaande foto’s stonden in de krant bij de artikelen over de benefiet voorstelling. Ik ben daar behoorlijk grijs. Tussen beide foto’s heb ik een bezoek aan de kapper gebracht. Ik was van plan mijn haar te verven, maar bedacht opeens dat ik wel eens wou zien hoe ik er met grijs haar uit zou zien. Verven is zo’n gedoe. Het resultaat is nog niet maatgevend omdat ik nog steeds kleur in mijn haar heb. De reacties zijn overwegend positief, alleen mijn kinderen zijn niet enthousiast.
Luisterboek
Vijf jaar geleden heb ik voor het eerst maar ook voor het laatst een boek afgeluisterd. Dat was geen succes, ik viel steeds in slaap. Deze week heb ik een nieuwe poging gewaagd. Het Juvenalis Dilemma van Dan Brown is als boek 350 bladzijden en op CD is het 7 uur en tien minuten voorlezen. Dat gaat ontzettend snel. In een halve week had ik het uit, daar is niet tegenop te lezen. Ik ben bovendien niet in slaap gevallen. Dat smaakt naar meer.
Sondevoeding
Zondag heb ik het weer 2 uur benauwd gehad, omdat ik het slijm niet kon ophoesten. Ik heb toen terstond besloten om geen eten meer te nemen, maar over te gaan op sondevoeding. De dagen erna ben ik nog een beetje gaan twijfelen, het is tenslotte een hele stap. Maar de aanvraag is uitgegaan en donderdag stonden 5 dozen in de gang te wachten. Met een beginnende keelpijn was de stap snel gemaakt. Donderdagavond ben ik meteen begonnen. Met vier grote glazen per dag krijg ik 1500 kilocalorieën binnen in krap een half uur, meer dan ik kreeg met gemiddeld drie uur per dag eten. Ik begon steeds minder en voorzichtiger te eten en dat kostte de nodige tijd. Ik hou nu zeeën van tijd over. Eigenlijk werd mijn tijd en die van mijn hulpen gedomineerd door het maken en nuttigen van mijn eten. We moeten dus op zoek gaan naar een andere invulling van de tijd, een nieuw ritme. Niet dat ik nu niets meer eet, ik vind de net ontdekte ‘Goedemorgen’ veel te lekker.
Algemeen
Ik kan natuurlijk leuke stukjes schrijven en afleiding vinden in Poolse hulpen en de benefietavond, maar de werkelijkheid is een stuk minder leuk. Ik heb het gevoel dat het bouwwerk langzaam instort.
- Ik kan bijna niet meer op mijn benen staan. Hein sjouwt zich een breuk.
- Ik ben sinds een week ’s nachts aan het zuurstof. Zuurstoftekort blijkt de oorzaak van mijn slechte slapen.
- Ik heb nu sondevoeding.
- Ik heb het voortdurend warm en bij enige vorm van stress krijg ik paniekaanvallen, en krijg ik het nog warmer.
- Ik durf niet meer alleen te zijn.
- Ik durf niet meer in de rolstoel.
- Ik wil heel snel onder de douche vandaan.
Als ik dan ook nog keelpijn krijg en ik de hele dag zit te hoesten om het slijm weg te krijgen is het te veel. Ik zie de naaste toekomst heel zwart in.