Laatste week van maart verloopt chaotisch
Het begint natuurlijk al met het NRC interview en de 50 (inmiddels 70) e-mail berichten die daarop volgen, plus nog een aantal schriftelijke reacties. Veel oud-bekenden reageren, soms vanaf de verrassendste plekken. Ik vind dat ontzettend leuk. Ook volslagen onbekenden sturen me bemoedigende woorden, gedichten, recensies etc. Ik heb veel werk aan het beantwoorden van al die mail. Ik besluit mijn dagboek van maart vervroegd te publiceren, omdat mijn zwager (de webmaster) ieder moment een kind kan verwachten en dan vast geen tijd heeft. Dinsdag is mijn vaste hulp Marja afwezig en is Hein thuis, evenals mijn moeder en schoonvader Kees. De dag verloopt wat rommelig en dan constateert de huisarts ook nog een ingegroeide teennagel met veel wild vlees, waaraan ik “geopereerd” moet worden. Donderdag vertrekken we naar het ziekenhuis. Ik word meteen “geopereerd”, dat viel mee. Het duurt nog geen 10 minuten, de verdoving is het pijnlijkst. En ik kan voorlopig geen schoen aan, en dat maakt staan heel moeilijk en maakt het naar de wc gaan tot een avontuur. Hein is twee dagen thuis gebleven. Hij is de enige die mij in alle standen kan laten staan en belangrijker: opvangen. Zaterdag mag het verband eraf en mag ik gelukkig mijn schoen weer aan. De pijn is minimaal. Maar wat mij betreft mag het over zijn. Vrijdagavond zitten we vanaf 5 uur ’s middags en de hele avond aan de buis gekluisterd om niets te missen van onze Alex en Maxima. Wat een leuke meid. Zaterdag 31 maart ben ik jarig, en wordt ons nichtje geboren… Hanna. ’s Avonds organiseren we een bridgedrive voor 12 vrienden. Het is heel gezellig. Floor en haar vriendin Maartje oberen alsof ze niet anders gewend zijn: “een Sisi en een rode wijn voor tafel 1”. We hebben drie tafels, maar spelen maar acht spelletjes, zodat er heel veel tijd over blijft om te kletsen. De prijsuitreiking is weer hilarisch, men mag kiezen uit allerlei Paasprullaria. Zondagmiddag komen de familie en nog een paar vrienden op de borrel. Een uitgedunde familie omdat ik te laat van dag veranderd ben en men daar niet op gerekend had. Desondanks was het kleinschalig gezellig. Nu wil ik graag weer een gewone week en lekker weer, zodat ik van al mijn nieuw verkregen tuinspullen kan genieten.
Versluierende e-mail adressen
Ik krijg heel veel post van mannen, althans zo lijkt het. Bij opening blijkt er achter al deze Jeroenen, Pauls, Harries, Jozefs, Gijsen, etc. een vrouwelijke schrijfster met een geheel andere naam schuil te gaan. Hoewel ik zeer trouw met een paar mannen mail, schrijven vrouwen mij vaker dan mannen. Soms is een “mannelijk” adres uiterst verwarrend, omdat de schrijfster zich niet aan het begin voorstelt en ik tot het eind in dubio ben over de identiteit van de afzender. Dames, neem toch een eigen e-mail adres. Het is zo makkelijk.
Drinken
Mijn drinken wordt tegenwoordig altijd voor me opgehouden; het kopje als het even kan stevig op mijn buik gezet ter hoogte van mijn PEG sonde. Tot zover geen probleem. Tenminste als men het kopje op dezelfde hoogte houdt. Echter alle armen hebben de neiging te gaan zakken vanwege vermoeidheid, afleiding en zwaartekracht. En als mijn rietje niet steunt op de bodem van het kopje, dan glijdt het rietje uit mijn mond. Ik heb geen kracht meer in mijn lippen. Dus herhaaldelijk gebaar ik ‘omhoog, omhoog’ dat niet altijd begrepen wordt. Het grootste obstakel ligt aan het eind van mijn drinken. Men moet het kopje dan schuin houden voor de laatste restjes, maar wel met mijn rietje in het drinken. Dit vraagt een hoop stuurmanskunst van mijn hulpgever. En gaat niet altijd goed. Tot slot laat ik een forse boer, gelijk een baby na de fles. Mijn omgeving en ik lachen maar een beetje schaapachtig over deze ‘not done’ boer. Ik krijg tegenwoordig blijkbaar te veel lucht naar binnen met drinken.
Schoolbezoek
Deze week had Floor een voorstelling op school, een ontoegankelijke school. Nu ik een zware rolstoel heb, is dat een probleem. Hein buigt zich er al lang van te voren over, hoe hij mij de school in krijgt en ik denk “het komt wel goed”. En deze rolverdeling hebben we wel vaker. We hadden voor de zekerheid mijn lichte rolstoel meegenomen, maar daar heb ik al bijna een half jaar niet meer in gezeten. Ruim op tijd waren we bij school. Ik ben door 4 man in mijn zware rolstoel omhoog getild. En zo heb ik, riant vooraan gezeten, weer mijn ouderlijke rol kunnen vervullen en Floor een solo zien en horen zingen. De school is overigens erg behulpzaam. Fijn dat we weten dat dit lukt, want in juni heeft Floor weer een andere voorstelling. De derde in korte tijd. Een beetje veel van het goede, maar ze heeft er veel lol in.
Toename
De server van World Access lag er een tijdje uit, zodat ik aan het eind van de maand geen gegevens had over mijn homepage bezoek. Inmiddels heb ik wel inzicht. In 2001 is het aantal hits verdubbeld van 1500 naar 3000 hits per maand. Mijn boekje en het interview hebben daaraan natuurlijk bijgedragen. Met de verkoop van het boekje gaat het ook goed. Er zijn inmiddels 250 exemplaren verkocht. Ik ben zelf ook gaan verkopen, vooral via anderen, want ik ben zelf meer een weggever. Mijn absolute topverkoopster is mijn schoonmoeder met bijna 20 boekjes, gevolgd door vriendin Tineke met 10 exemplaren. Mijn moeder komt niet verder dan bibliotheekje spelen. Er zijn overigens nog steeds boekjes met mijn belangrijkste dagboekfragmenten te koop bij http://www.valscherm.nl
Werkstuk
Ward moet een werkstuk maken. Hij heeft voor het onderwerp ‘Tornado’s’ gekozen. Ik weet niet waarom, maar ik had het gevoel dat Ward niet geholpen hoefde te worden. Hij sjouwt heel trouw met zijn spullen en begint anderhalve maand van te voren. Dit in tegenstelling tot Floor die altijd laat begint en ik altijd geholpen heb. Omdat Ward niet echt opschoot, vroeg ik hem of ik kon helpen. Tot mijn verrassing ging hij daar meteen op in. Nou was Ward bij een van de laatste hoofdstukken begonnen, met als gevolg dat veel van wat hij geschreven had, eigenlijk in andere hoofdstukken thuis hoorde. Na een eerste ruzie over de indeling, werken we nu heel gemoedelijk iedere middag aan een hoofdstuk. Ward is duidelijk tevreden en we werken nu van vooraf aan. We zijn allebei dik tevreden met het resultaat.
Klassieke zondagen
We hebben al een tijd geen zondagse uitstapjes meer gemaakt. Het weer werkt niet echt mee. Dus blijven we gewoon thuis, tot groot genoegen van de kinderen die wandel- en museummoe zijn. De afgelopen zondagen stond de hele dag de tv aan met de voorjaarsklassiekers wielrennen: De Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix; de Hel van het Noorden. Het deed me aan vroeger denken, dat je de hele zondag niet buiten kwam en al kranten lezend en tv kijkend de dag lummelend doorbracht. Of nog vroeger; een zondag met ‘Langs de Lijn’ op de radio. Het heeft wel iets dit ‘niets moeten’, terwijl de regen tegen het raam tikt. Ik doe met Floor weer een paar paragrafen geschiedenis en Ward maakt zijn werkstuk af. Hein zet een kast in elkaar en hangt een schilderij op. En natuurlijk zoeken we ook Paaseieren.
Anouk
Floor heeft me voor mijn verjaardag de nieuwste cd van Anouk gegeven. Ik kan er enorm van genieten. Het is vrij agressieve muziek, afgewisseld met zachte nummers. Vroeger zou ik met de muziek meezingen en dansen. Nu niet meer. Als een zoutzak onderga ik de muziek. Maar in mijn hoofd ben ik vrij en dans en schreeuw ik de sterren van de hemel. Bijgaand kreeg ik een dvd met al haar clips. Ik kan hem op de computer afspelen. Wat een meid, al hadden die gouden tanden van mij niet gehoeven.
Autorijden
Een Autorit is voor mij geen pretje meer. Ik zit achterin de auto in mijn rolstoel en hobbel op en neer met iedere bobbel in de weg en dat zijn er velen. Mijn hoofd schudt heen en weer, alsof het los op mijn romp zit. Er zijn zelfs hobbels in de weg waarvan ik zeker 10 cm de lucht in vlieg. Deze hobbels staan in mijn geheugen gegrift en iedere volgende keer dat we hem nogmaals passeren, begin ik bij voorbaat te waarschuwen. Dat wordt overigens niet begrepen. Na de gevreesde hobbel parkeert Hein de auto en vraagt me wat er is. Vanavond gaan we kijken of ik in een gewone auto voorin kan zitten. In onze autobus kan dat niet, omdat de rug te recht is. Omdat we binnenkort naar Frankrijk gaan zou dat een uitkomst zijn. Tenminste als mijn hoofd het een beetje houdt. De proefrit was een succes. Mijn hoofd had geen last en de vering was prima. Op naar Frankrijk, gezeten op de voorstoel van een gewone auto.
Afkicken
De eerste weken na het interview kreeg ik massa’s mail te verwerken. Ik hoefde de pc maar aan te zetten of de berichten stroomden binnen. Heerlijk vond ik het. Deze week is het uit met de pret. Er zijn zelfs dagen dat ik helemaal geen mail ontvang. Ik wist niet dat publiciteit en de aandacht daar omheen zo verslavend konden werken. Gelukkig trok het weer wat aan.
Mailrage
Floor heeft sinds kort een eigen e-mail adres bij hotmail. Direct na school duikt ze achter de computer om te kijken of ze post heeft. Maar nog veel leuker is het als blijkt dat veel vriendinnetjes en vriendjes ook in de lucht zijn. Dan wordt er in besloten kring gechat. Dat ze die net allemaal op school heeft gezien of dat ze aan de overkant wonen, kan Floor niet boeien. Gechat wordt er, urenlang. En al die tijd is de telefoon, tot mijn ergernis, bezet. Dit gedrag leidt tot enige wrevel tussen moeder en dochter. Maar er zit ook een heel leuke kant aan: we sturen elkaar berichtjes. En in die mailtjes praten we het uit en maken afspraken over het aantal uur per dag dat gechat mag worden. Het is heel leuk om zo met je dochter te corresponderen. Vooraf stelde Floor een voorwaarde; er wordt niet over spel -of schrijffouten “gelult”. Nou kon ik deze fout natuurlijk niet over mijn kant laten gaan. Verder schrijf je dingen die je normaal gesproken te weinig zegt. Zeker in mijn situatie. Ik ga Hein ook meer mailen. Ondertussen is Ward een tikje jaloers en wenst ook een e-mailadres. Van mij mag hij. Ik verheug me al op post van mijn zoon.